Weer thuis in Nederland

Mijn luchtige zomerkleren zijn weer fris gewassen (dankjewel mama!) en liggen alweer in de kast, mijn lange mouwen en broeken heb ik weer aan... Zo snel gaat dat... Het ene moment geniet je nog van zon, zee, strand, jungle, 'zorgeloos' reizen en avontuur! Het andere moment zit je weer in Nederland waar het lang zo warm niet is, niet zo vriendelijk, en haastig en stressvol om al je werk, studie en andere dingen voor elkaar te krijgen. Ja, het dagelijkse leven is weer begonnen. Gelukkig lijk ik nu lang niet zoveel moeite te hebben weer te aarden hier. Heb eigenlijk ook nog geen tijd gehad mijn Deja-vu goed te verwerken. Zou de heimwee naar Ghana dan toch weer komen maar nu met een vertraging...? Ik ben in ieder geval blij dat ik er weer geweest ben. Het was fijn weer even op het shelter te zijn, maar ook om 'gewoon' weer even in Ghana te zijn. De bekende straten, restaurantjes, winkeltjes, tro-tro stations, en vrolijke mensen ondanks alle ellende. Zet je (mij in ieder geval) weer even met beide benen op de grond en laat je beseffen wat er nu echt belangrijk is; genieten van het leven, van wat je hebt en er het beste van maken. Zeker net zo fijn was het om de nieuwbouw van het boys remand met eigen ogen te zien; het mag dan lang duren, maar er wordt echt aan gewerkt. De bouw is verder gekomen dan ik had verwacht (de muren zijn inmiddels gestucadoord!) en de mensen op het compound zijn nog steeds ontzettend betrokken, hebben alle vertrouwen en gaan er helemaal voor. Ze zijn heel blij met het nieuwe sponsorbedrag; badkamertegels, wc's, wasbakken en vloertegels hebben we vorige week meteen samen ingekocht. Alles wordt tot op de cent bijgehouden, Georgina (social worker shelter, nu manager van het hele compound) onderhandelt zich een ongeluk om de beste prijzen voor elkaar te krijgen en op de rekeningen wordt onze naam gezet... Mooi om te zien hoe ze ons het vertrouwen wil geven dat het geld goed besteed wordt, maar nog mooier hoe toegewijd ze is. Voor mij nog meer reden te blijven proberen hen te helpen in het voor elkaar krijgen van goede levensomstandigheden voor de jongens van het remand, maar ook voor de kinderen van het shelter. Hoewel we 3 jaar geleden het shelter goed bevoorraad hadden en in de tussentijd een aantal nieuwe vrijwilligers hier ook hun bijdrage aan geleverd hebben, kan het gebouw zelf nu ook wel een opknapbeurt gebruiken... Ik weet het, zo ga je van het een weer terug naar het ander. Een druppel op een gloeiende plaat... maar bij elkaar zijn het toch wel een paar drupppels, en die paar druppels maken voor de jongens en kinderen, maar ook voor de social workers wel degelijk een verschil. Het idee dat anderen willen bijstaan en helpen geeft hen goede moed door te gaan! Toen ik de jongens van het remand vertelde over de aankopen voor de nieuwbouw lichtten hun ogen op. Ze dachten dat dit betekende dat ze de volgende dag naar de nieuwbouw mochten. Het deed pijn die hoop meteen weer de grond in te moeten drukken en ogen weer somber te zien worden. Toch geeft het ook aan dat het goed is wat we doen. Uiteindelijk gaat er een nieuw en vooral hygienisch en leefbaar boys remand staan. Een gebouw waar ook de jongens zelf op hopen.

Tot zover het zware en serieuze gedeelte van dit bericht! Pap en mam wilden ook graag een bijdrage leveren en hebben voor een wat luchtiger afsluiting gezorgd. Zie dan ook nog de foto's en het is compleet!
Heel veel groetjes, Debby


Reisindrukken uit Ghana van “papa obruni” en “white lady”

Weer een paar dagen terug in het, o zo georganiseerde, Nederland, maar nog steeds vol van de indrukken van onze eerste reis door Ghana, zoals:

- Een transportsysteem van tro-tro’s, dat niet tot doel heeft om op tijd te rijden maar afhankelijk is van de bezetting bij vertrek ( minstens 100% vol), het aantal wisselingen van passagiers tijdens de reis en de toestand van het wegennet.
Anders gezegd: “ Je weet niet wanneer je vertrekt maar ook niet wanneer je aan zult komen op de plaats van bestemming”.
Een ervaring, die voor ons Nederlanders ondenkbaar en in het begin nogal stressvol was, maar na verloop van de eerste dagen eigenlijk heel ontspannen werkt.
- s’Avonds op straat rond wandelen (met zaklamp) in een nagenoeg onverlichte en totaal onbekende omgeving vol met mensen zonder bezorgd te hoeven zijn voor je veiligheid.
- Overal vriendelijke en behulpzame mensen, die altijd bereid zijn je vragen te beantwoorden en / of je verder te helpen. Dit heeft wel eens geleid tot een uitvoerige en lawaaierige discussie in een volle tro-tro met deelname van alle 20 inzittenden (ter info: naast Engels kent Ghana nog 40 Afrikaanse dialecttalen!) over de halte plaats, waar wij het beste konden uitstappen.
- Tijdens een plotselinge regenbui door mensen spontaan uitgenodigd worden om onder hun met golfplaten overdekte onderkomen te schuilen, waarbij onmiddellijk de nodige krukjes aangesleept worden om de “obrunis” te laten zitten.
- Als enige 3 blanken in het binnenland in het dorp Wenchi door m.n. kleine kinderen aangestaard worden als buitenaardse wezens en zich vervolgens huilend van schrik achter hun moeders rok verbergen.
- In een slavenfort in Elmina horen dat onze voorouders gedurende 250 jaar uit de toenmalige Nederlandse kolonie Goudkust (Ghana) 16 tot 20 miljoen slaven naar Amerika verscheept hebben, waarbij uiteindelijk slechts 65% levend aankwam.
- Grote bewondering voor het overgrote deel van de Ghanese bevolking, die vaak in heel primitieve omstandigheden en met minimale middelen van bestaan, het hoofd boven water houdt.

Eén van de doelen van onze reis was echter ook het bezoek aan het shelter en boys remand waar Debby 3 jaar geleden gewerkt heeft. Hier met eigen ogen de leefomstandigheden, de “huisvesting” inklusief de sanitaire voorzieningen en de kinderen zelf te zien en ervaren heeft grote indruk gemaakt.
Evenals de kennismaking met Georgina, Ben en Joyce (social workers), die hier al vele jaren lang proberen deze situatie met alle mogelijke middelen en kontakten te verbeteren.
Uit de diverse verhalen blijkt dat ze zeer betrokken zijn met het lot van de (tijdelijk) opgevangen kinderen en met hun beperkte middelen / mogelijkheden toch proberen hen een betere uitgangspositie voor een verdere toekomst te geven.
Voor de motivatie en doorzettingsvermogen van deze mensen kun je, als buitenstaander, slechts grote bewondering en respect hebben.

Samenvattend hebben we ontzettend van deze reis en de eerste kennismaking met Ghana en zijn bevolking genoten, mede dankzij onze persoonlijke gids Debby. De uitspraak “Wie eenmaal in Ghana is geweest, komt zeker nog een keer terug” (voorbeeld Debby) kunnen we inmiddels volledig onderstrepen en een tweede reis in de toekomst is zeker niet uitgesloten.

Tot slot: Esther, Wendy, Marike en Debby, we zijn nu nog trotser op jullie nu we gezien hebben waar jullie vrijwilligerswerk gedaan hebben. Petje af.

Marion en Hub Schrans